به نقل از «اقتصاد آنلاین»

با این قوانین به فرزندتان پول توجیبی بدهید

تاریخ انتشار: ۱۳ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۳۳۲۴۰۱

مزایای دادن پول توجیبی به کودکان چه زمانی باید به کودکان پول توجیبی بدهیم؟ چقدر پول توجیبی به کودک بدهیم؟ برای خرید چه چیزهایی می‌توان به کودک پول توجیبی داد؟ آیا باید برای انجام کارهای خانه به کودک پول داد؟ مزایای دادن پول توجیبی به کودکان

به گزارش اقتصاد آنلاین؛ پول توجیبی دادن به کودکان کمک می‌کند تا ارزش و مدیریت پول را یاد بگیرند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به عنوان مثال، هنگامی که کودکان پول توجیبی دریافت می‌کنند، باید بین خرج کردن یا پس‌انداز کردن انتخاب کنند. و هنگامی که پس‌انداز می‌کنند، انتظار کشیدن برای بدست آوردن چیزهایی که می‌خواهند را یاد می‌گیرند.

پول توجیبی همچنین به کودکان کمک می‌کند که درباره عواقب تمام شدن پول یا بی‌حساب و کتاب خرج کردن بدانند. اینکه به فرزندانتان اجازه دهید کمی اشتباه کنند، بخشی از فرآیند یادگیری است.

کودکان با مشاهده‌ اینکه شما چطور پولتان را خرج می‌کنید، اطلاعات زیادی درباره مدیریت پول کسب می‌کنند. به عنوان مثال، اگر فرزند شما ببیند که برای خرج کردن، محدودیت‌هایی را تعیین می‌کنید یا وسایل را  به بهترین قیمت می‌خرید، او نیز یاد می‌گیرد طبق بودجه‌اش خرج کند. مدیریت پول توجیبی، راهی عالی برای پرورش احساس مسئولیت و استقلال در کودک شما است. فرزندتان با مشاهده‌ی نحوه‌ خرج کردن شما چیزهای زیادی یاد می‌گیرد.

در این زمینه بخوانید؛

چرا کودکم گاز می گیره؟ / گاز گرفتن در کودکان، چرا اتفاق می افتد و چه باید کرد؟

چرا کودکم با دهان باز می خوابد؟ / علل و راهکار مناسب در خوابیدن کودکان با دهان باز

چرا کودکم راه نمی رود؟ / علت و راهکار دیر راه افتادن کودک چیست؟

پول توجیبی می‌تواند موارد زیر را به کودکان بیاموزد:

    ارزش پول: قیمت نسبی اشیاء

    خرج کردن: پذیرفتن این که پول پس از خرج شدن، تمام می‌شود.

    کسب درآمد: درک این نکته که کسب درآمد می‌تواند کار سختی باشد، اما معمولاً تنها راه به دست آوردن پول است.

    پس انداز: استفاده از اهداف کوتاه مدت و بلند مدت.

    قرض گرفتن: درک اهمیت بازپرداخت پول قرض گرفته شده.

    هزینه‌ فرصت از دست رفته: درک این نکته که وقتی از پول برای خرید چیزی استفاده می‌کنید، شانس خرید چیز دیگری را با این پول از دست می‌دهید.

چه زمانی باید به کودکان پول توجیبی بدهیم؟

هیچ قانون سفت و سختی درباره زمان شروع پول توجیبی دادن به کودکان وجود ندارد. کودکان معمولاً از ۳ سالگی توانایی دریافت مفهوم پول توجیبی را دارند. با این حال این سن، قطعی نیست و در واقع، شروع به دادن پول توجیبی به کودک بیش از آن که به سن او وابسته باشد به ویژگی های فردی او و شرایط محیطی و مهارت هایی که از پیش یادگرفته بستگی دارد.

بچه‌ها هنگامی می‌توانند پول توجیبی را مدیریت کنند که موضوع زیر را بفهمند:

    برای خرید وسایل به پول نیاز دارند.

    مهارت شمردن و تعویض پول را یاد گرفته باشند.

    صرفه جویی در هزینه و خرج نکردن تمام پول بسیار مهم است.

    خرج کردن تمام پول به این معنی است که تا پرداخت بعدی دیگر خبری از پول نیست.

چقدر پول توجیبی به کودک بدهیم؟

این مسئله به شرایط شما و آنچه منطقی می‌دانید بستگی دارد. از وقتی که فرزند شما بفهمد هر چند وقت یک بار، چقدر پول دریافت می‌کند، می‌تواند نحوه پول خرج کردن را به خوبی یاد بگیرد. شما می‌توانید بر اساس موارد زیر تصمیم خود را برای مقدار پول توجیبی که می‌خواهید به فرزندتان بدهید، بگیرید:

بودجه خانواده‌ شما چه قدر است: تعیین رقم پول توجیبی کودک قطعاً باید متناسب با درآمد خانواده باشد.

کودک شما چند ساله است: برای مثال، ممکن است به یک کودک پنج ساله هر هفته ۵ هزار تومان و یک کودک هفت ساله ۱۰ هزار تومان در هفته بدهید.

برای چه چیزی به کودکتان پول می‌دهید: به عنوان مثال، اگر پول توجیبی برای مانند حمل و نقل، ناهار و پس‌انداز صرف می‌شود باید مقدار پول توجیبی متناسب با این هزینه‌ها تعیین شود.

برای خرید چه چیزهایی می‌توان به کودک پول توجیبی داد؟

    پس‌انداز برای خرید یک بازی یا اسباب‌بازی خاص.

    گردش‌های خاص مانند سینما رفتن.

    هدیه گرفتن برای خواهر و برادر و بزرگترها.

    ناهار خوردن در مدرسه.

آیا باید برای انجام کارهای خانه به کودک پول داد؟

برای پول دادن به کودکان در ازای انجام کارهای خانه، هیچ باید و نبایدی وجود ندارد. برخی خانواده‌ها احساس می‌کنند همگی اعضای خانواده باید در کارهای خانه کمک کنند؛ چون همه عضوی از یک خانواده هستند. ضمن اینکه پول توجیبی دادن در ازای انجام کارهای خانه، منجر به چانه‌زدن درباره ارزش کارها می‌شود.

از طرف دیگر، برخی از خانواده‌ها احساس می‌کنند که فرزندانشان باید پول توجیبی را به دست آورند نه اینکه بی‌زحمت این پول را بگیرند. پول توجیبی گرفتن می‌تواند برای انجام وظایف به کودکان انگیزه بدهد.

اگر تصمیم گرفتید در ازای کارهای خانه به کودک پول توجیبی بدهید، ایده خوبی است که کارهای روزانه، به عنوان مثال، مرتب کردن اتاق‌خواب به صورت روزانه یا هفتگی و خالی کردن سطل زباله به صورت منظم انجام شود. این امر باعث می‌شود فرزند شما عادت کند که برای کسب درآمد زحمت بکشد.

اگر تصمیم می‌گیرید برای انجام کارهای خانه پول توجیبی بپردازید، وظایف را به روشنی برای کودک توضیح دهید تا درباره اینکه چه کاری باید در چه زمانی انجام شود، جایی برای اشتباه و چانه زدن نماند.

    توانایی مدیریت مالی مانند هر مهارت دیگری ناگهانی به دست نمی آید و نیازمند یادگیری و تمرین در گذر زمان است، بنابراین، پول تو جیبی دادن به کودک نیز باید از نظر میزان مخارج و مسئولیت های محول شده به کودک و همچنین برنامه زمانی دریافت آن متناسب با توانایی های کودک باشد و به صورت قدم به قدم پیش برود

    در آغاز زمان پول توجیبی دادن به کودکان، والدین باید بازه زمانی کوتاهی را در نظر بگیرند و مسئولیت مخارج موارد کمتری را به کودک محول کنند. پیشنهاد می شود هر روز یا هر دو روز یکبار به کودک برای خرید اقلامی مثل خوراکی مبلغی داده شود. به مرور زمان و پس از اینکه کودک در مهارت مدیریت پول تو جیبی خود پیشرفت کرد می توان بازه زمانی بلند مدت تری را در نظر گرفت (به طور مثال، هفتگی، دو هفته یک بار و سپس ماهانه) و مسئولیت مخارج بیشتری را به کودک داد (مثلا، خوراکی، اسباب بازی، سپس لباس یا مخارج جانبی مثل اردو رفتن یا تهیه ی هدیه تولد برای دوستان).

    در مواردی کودک بسیار سریع پول توجیبی خود را خرج می کند. در این شرایط والدین می توانند با کودک به گفت و گو بپردازند و با هم به راه حلی برای مدیریت بهتر پول خود دست پیدا کنند. به طور مثال، یکی از راه حل ها می تواند این باشد که والدین بازه زمانی کوتاه تری را برای دادن پول تو جیبی به فرزند خود در نظر بگیرند.

    میزان پول توجیبی بستگی به عواملی مثل سن کودک، وضعیت اقتصادی والدین، میزان مسئولیت ها و هزینه هایی که با پول توجیبی به کودک محول می شود دارد. پول تو جیبی نباید به قدری زیاد باشد که کودک هر زمان هر چه اراده کند را بتواند بخرد چون توان مدیریت مالی را از کودک می گیرید و می تواند منجربه زیاده خواهی و ناشکیبایی او شود. از طرفی دریافت پول توجیبی به میزان کم تر از حد معقول می تواند باعث احساس ناتوانی و ناامیدی درکودک شود.

    برای فرزند خود توضیح دهید که پول تو جیبی برای خرید چه چیزهایی هست و چه چیزهایی نیست. به عنوان مثال، اگر پول توجیبی برای پوشش هزینه‌های مربوط به سرگرمی است، درباره انواع سرگرمی‌های مناسب توافق کنید. ممکن است لازم باشد لیستی از این موارد را تهیه کنید.

    درباره‌ دستورالعمل‌های مربوط به میزان پولی که می‌توانند پس انداز، خرج و کمک مالی کنند، با هم صحبت کنید. به عنوان مثال، شما و فرزندتان ممکن است توافق کنید که فرزندتان ۵۰ درصد پول جیبی خود را پس‌انداز، ۴۰ درصد را خرج و ۱۰ درصد را کمک مالی کند.

    پول تو جیبی فرزند بزرگتر خود را مستقیماً به حساب بانکی او واریز کنید. این کار می‌تواند به او  کمک کند تا با پول دیجیتال آشنا شود و او را برای استفاده از عابر کارت آماده کند.

    پول تو جیبی باید به صورت مستمر و منظم به کودک پرداخت شود تا بتواند با خیالی آسوده در مورد آن برنامه ریزی کند.

    میزان پول توجیبی باید ثابت باشد و وابسته به حال خوب و بد والدین نباشد. همچنین پول توجیبی به عنوان حقی برای کودک در نظر گرفته می شود و نباید از آن به عنوان ابزاری برای تنبیه یا تشویق استفاده شود.

    سعی کنید بیشتر از حدی که تعیین کرده بودید پول توجیبی ندهید یا زودتر از موعد آن را پرداخت نکنید. اگر چنین کردید، برنامه‌ای با فرزند خود برای بازپرداخت تهیه کنید تا قرض گرفتن و قرض دادن را به او آموزش دهید.

    کودکان باید در استفاده کردن پول توجیبی خود آزادی نسبی داشته باشند. نظارت و دخالت بیش از حد والدین مانع از کسب مهارت های لازم برای مدیریت مالی مناسب در آینده کودکان می شود. گاهی باید به آن ها اجازه داد اشتباهات کوچکی را در کودکی تجربه کنند تا اشتباهات بزرگ تری را در دوران بزرگسالی مرتکب نشوند.

    اگر فرزندان ببینند که پولشان در حال جمع شدن و زیاد شدن است، انگیزه‌ بیشتری برای پس‌انداز پیدا می‌کنند. سعی کنید پس‌انداز را در یک جعبه یا شیشه بگذارید تا فرزند شما بتواند این بیشتر شدن را مشاهده کند یا اینکه می‌توانید از چندین شیشه برای تقسیم پول توجیبی فرزند خود استفاده کنید؛ یک شیشه برای خرج کردن و خریدن چیزهای کوچک که فرزند شما اکنون لازم دارد و دیگری برای پس‌انداز و خرید چیزهای بزرگتر.

با وجود بهترین تلاش های والدین برای شناخت کودک و نوجوان خود، برخی اوقات به نظر می رسد مشکلات فرزندان برای آنها غافلگیر کننده است. در مواجهه با مشکلات رفتاری و هیجانی (مانند رفتارهای پرخطر غیر قابل کنترل) باید حتماً از روانشناس متخصص کودک و نوجوان کمک بگیرید. برای رزرو نوبت مشاوره  کلیک کنید.

همچنین می توانید مهارت های فرزندپروری خود را با خواندن کتاب های روانشناسی در زمینه کودک و نـوجوان  یا حضور در کـارگـاه های فرزندپروری ارتقا دهید.

منبع: tasvirezendegi

منبع: اقتصاد آنلاین

کلیدواژه: پول توجیبی اخبار سبک زندگی اخبار سرگرمی پول توجیبی به کودک انجام کارهای خانه جیبی دادن به کودک پول توجیبی دادن دادن به کودکان پول توجیبی عنوان مثال پول تو جیبی دادن پول تو کودک پول مدیریت پول چه چیزهایی برای انجام فرزند خود برای خرید فرزند شما پس انداز خرج کردن جیبی خود

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.eghtesadonline.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اقتصاد آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۳۳۲۴۰۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم

بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامه‌های تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه درباره‌اش صحبت می‌کنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامه‌های جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحث‌های متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون می‌شود، برنامه‌هایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی می‌آورند. در گذشته‌ای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسک‌خونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد. 

روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونی‌ها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظه‌ای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِ‌خودش لازم است اما کامل و جامع نیست. 

الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سال‌های کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطره‌ها مانده باشد؛ او در جریان گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم  بارها به جمله‌ای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمی‌های عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیه‌کنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آن‌ها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند. 

او در این گفت‌وگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامه‌سازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامه‌هایی ساخته می‌شود که آهنگی می‌زنند و مجری فریاد می‌زند دست و جیغ و هورا! یا بچه‌هایشان را می‌آورند تا دیده شوند، این برنامه‌سازی نیست! 

جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامه‌سازی تلویزیون!

این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچه‌ها را افزایش بدهد این کار را می‌کردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامه‌سازی‌های تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دوره‌ای همه برنامه‌های کودک تلویزیون همین کار را می‌کردند تا به گونه‌ای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند. 

نمی‌گویم این کار ممنوع است!

وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمی‌گویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمی‌کند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همه‌چیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچه‌ها در برهه‌ای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد. 

شکل‌گیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!

اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود

رضایی در ادامه اضافه کرد:‌ کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیری‌شان است. سن تربیت‌پذیری، آینده‌سازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق می‌افتد. باید از طریق برنامه‌سازی به‌طور غیرمستقیم و مستقیم و با بازی‌های درست و کاربردی،‌ مهارت‌افزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد می‌زند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباس‌های رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمی‌تواند برای کودک، فرهنگ‌سازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچه‌ها نمی‌توانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچه‌ها بگذارند که این بچه‌ها بتوانند انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر خلاقیت‌هایی را برای بچه‌ها ایجاد کنند. برنامه‌هایی که بتواند از خلاقیت‌های بچه‌ها استفاده کند، بسازند. همان‌طور که در گذشته هم این نوع برنامه‌ می‌ساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود. باید این شلوغ بازی‌ها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامه‌های تلویزیون که دست می‌زنند، جیغ و هورا بکشند.

وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامه‌ای که قرار است حرف‌های مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکت‌هایی می‌روند تا خلأهای ذاتی برنامه‌سازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقه‌ای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت می‌بینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکت‌ها نمی‌کنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص می‌دهند.

چرا ترجمه‌ها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟

کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست

رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار می‌کنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچه‌ها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق‌ کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر می‌آید با سبک زندگی خانواده‌های ایرانی‌ها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس می‌کنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجی‌های کودک را نمی‌شناسند، شاید نمی‌دانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعه‌مان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگ‌مان از دست می‌رود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت می‌کنیم برخی‌ها می‌خندند و جدّی نمی‌گیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعه‌شناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راه‌اندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.

تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟

وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروه‌های کودک کار می‌کردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار می‌گرفتند. این‌ها کسانی بودند که تحصیلات‌ و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقه‌شان به بچه‌ها واقعی بود. لذا سعی می‌کردند اطلاعات راجع به برنامه‌سازی را از همه‌جا بدست بیاورند و خودشان را با خواسته‌های کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقه‌مندند برنامه‌های کودک بسازند اما نه آن‌طور که باید و شاید. برنامه‌های شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتون‌های قدیمی‌اند که هنوز دوست‌داشتنی‌اند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیده‌ام. شاید بعضاً برنامه‌هایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقه‌مندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمی‌شود.

این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامه‌سازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکان‌اند، برنامه‌سازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچه‌ها می‌اندیشند. آموزش‌هایی که برای بچه‌ها می‌گذارند، باید آموزش‌هایی باشد برای آینده‌شان هم مفید باشد. اگر این آموزش‌ها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچه‌ها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی می‌گیرد. بچه‌ها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعه‌ای از برنامه‌هایی که سرگرم‌کننده‌اند، آموزش‌های خیلی ملایم، مثبت و دوست‌داشتنی برای کودکان طراحی کرده‌اند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمی‌کند.

بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفت‌وگو با مدیر شبکه کودک لبنان

می‌خواهند کاری کنند اما عملی نمی‌بینیم

رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا می‌کنند می‌خواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که می‌خواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته می‌خورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفته‌ایم و گفته‌ایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع می‌دهند و یا می‌گویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول می‌کنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامه‌های کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر می‌آید سیاستگذاری‌ها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون می‌تواند از افراد کاربلد و تهیه‌کنندگان قدیمی که دور مانده و خانه‌نشین و بیکار مانده‌اند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشده‌اند و از نظرات‌شان استفاده نشده است. در کارنامه‌شان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامه‌های تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده می‌شود و عملی نمی‌بینیم.

انتهای پیام/